Het kan zomaar …
Het kan zomaar zijn dat je hart tegen je hersenen zegt: “Jongens, we houden er mee op!” en dan bam niets meer. Afgelopen, gedaan, end, fini, Voor altijd niks meer, zelfs geen donker. Weg bewustzijn, weg leven. Dat overkwam gisteren Ab Bobbink.
Met Ab had ik al lang een band. We waren collega’s sedert eind jaren 80 bij sociale studies. We deelden de zelfde kamer op de Beukenlaan en onze bureau’s stonden recht over elkaar. Ik maakte hem wegwijs in de organisatie.We werkten samen aan projecten met buitenlandse studenten. We zetten themaweken op. Begin jaren 2K deelden we de passie voor gadgets, internet en computers en vooral in combinatie met onderwijs. Ab stapte over naar gezondheidszorg (was van oorsprong een verpleegkundige) ik nam de weg naar het LIC. Ab bleef met hart en ziel en heel veel inzet zorgen voor het welzijn en het “educatief welbevinden” van studenten en collega’s. Soms met te veel hooi op zijn vork. Privé niet altijd al in rust en vrede. We bleven verbonden via eLCO-schap en de projecten die we samen uitvoerden voor AGZ. Ab was een van de weinigen die het nut en de weldaad van ePortfolio bleef promoten. En als ik het niet meer zag zitten met al dat ePortfolio-gedoe was Ab de persoon die met positieve resultaten we weer de zin gaf om aan de kar te sleuren.
Het is voorbij. De nieuwe initiatieven, de tweets, emailtjes konden Ab’s hart niet overreden om verder te gaan. Afgelopen, gedaan, end, fini, Voor altijd niks meer, zelfs geen donker. Weg bewustzijn, weg leven.
Ab en als je me mocht horen of lezen nu je menselijke zintuigen het niet meer doen: ”Bedankt voor de goede samenwerking. Bedankt voor de momenten van lachen en elkaar begrijpen. Bedankt voor weerwoord en ideeën. Bedankt dat ik je collega mocht zijn en we toch elkaar het leven voor een stukje aangenaam gemaakt hebben.”
Mocht je aan de Egyptische hemelpoort langs komen kun je de 2 vragen van de poortbewakers met JA beantwoorden. “Ja, je hebt gelachen en het goed gehad” en “Ja, je hebt anderen aan het lachen gebracht en geholpen om een goed leven te leiden” Je mag binnen in deze hemel”
Het kan zomaar zijn dat je hersenen aan je hart vragen: “Jongens, zullen we er mee ophouden!” maar je hart zegt: “nee! We gaan door!”
Hersenen: “Het heeft geen zin om door te gaan! Morgen kun jij met een knip, een zucht, een hartaderbreuk beslissen dat we er mee stoppen. Zomaar, zonder overleg”.
Hart: “Ja en dan? Zorg maar dat je voor de tijd dat ik wil door gaan en niet weet hoe lang dat duren zal, het leven leven waardevol is.”
Hersenen: “En hoe moet dat dan, nu jouw collega’s zoals die van Ab mijn een dreun van je welste geven?”
Hart: “dat moet jij uitzoeken, jij bent het verstand. Jij wil altijd van die ingewikkelde dingen als “welzijn”, “schoonheid”, “innovatie”, “creativiteit”. Dus … doe er iets aan. Ik kan alleen maar kloppen en ophouden. En nu, stop ik er nog niet mee.”
Hersenen: “Ja,maar over een uur kun jij dat wel beslissen om te stoppen met kloppen!”
Hart: “Zwijgen en doorgaan, zonder mitsen en maren, dat is de enige weg!”
